Νικ Βούισιτς
Κάνει σέρφινγκ. Κολυμπάει. Τραγουδάει. Έχει παίξει ήδη ένα ρόλο σε κινηματογραφική ταινία. Πρόσφατα έκανε ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο. Μεταδίδει μία αισιοδοξία για την ζωή. Και παρόλα αυτά δεν έχει πόδια και χέρια!
Ο Νικ Βούισιτς, που γεννήθηκε χωρίς άκρα, έχει γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο ως ένας χαρισματικός ομιλητής. Εμπνέει εκατομμύρια ακροατές σε θέατρα, στάδια, σχολεία, ορφανοτροφεία και φυλακές σε όλη την υφήλιο.
Ο Νικ Βούισιτς, που γεννήθηκε χωρίς άκρα, έχει γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο ως ένας χαρισματικός ομιλητής. Εμπνέει εκατομμύρια ακροατές σε θέατρα, στάδια, σχολεία, ορφανοτροφεία και φυλακές σε όλη την υφήλιο.
Ο Νικ Βούισιτς γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου του 1982 στην Μελβούρνη της Αυστραλίας, αλλά η καταγωγή του είναι από την Σερβία.
Γεννήθηκε με την σπάνια ασθένεια της τετρα-αμελίας, δηλαδή χωρίς να έχει άκρα (χέρια και πόδια). Οι υπέρηχοι που έκανε η μητέρα του δεν μπόρεσαν να δείξουν ότι τα άκρα του δεν αναπτύσσονταν, έτσι ο γιατρός και οι γονείς του ήταν εντελώς σοκαρισμένοι όταν γεννήθηκε. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να προσφέρουν καμμία ιατρική εξήγηση για την κατάσταση του, η οποία επηρεάζει μόνο 15 άτομα παγκοσμίως τα οποία έχει υπόψην του ο ίδιος ο Βούισιτς.
Γεννήθηκε με την σπάνια ασθένεια της τετρα-αμελίας, δηλαδή χωρίς να έχει άκρα (χέρια και πόδια). Οι υπέρηχοι που έκανε η μητέρα του δεν μπόρεσαν να δείξουν ότι τα άκρα του δεν αναπτύσσονταν, έτσι ο γιατρός και οι γονείς του ήταν εντελώς σοκαρισμένοι όταν γεννήθηκε. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να προσφέρουν καμμία ιατρική εξήγηση για την κατάσταση του, η οποία επηρεάζει μόνο 15 άτομα παγκοσμίως τα οποία έχει υπόψην του ο ίδιος ο Βούισιτς.
Στα πρώτα του χρόνια, αντιμετώπισε δυσκολίες και πρώτα απ' όλα με το σχολείο, καθώς σύμφωνα με τον τότε αυστραλιανό νόμο, λόγω της σωματικής του αναπηρίας, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει μαθήματα σε κανονικό σχολείο, αν και ο Νικ δεν αντιμετώπιζε κάποιου είδους νοητική διαταραχή. Την εποχή εκείνη όμως, άλλαξε ο νόμος κι έτσι ο Νικ ήταν απ' τα πρώτα άτομα με αναπηρία που ενσωματώθηκαν στα γενικά σχολεία. Εκεί όμως, γνώρισε την απόρριψη κι απ' την τρυφερή ηλικία των οχτώ ετών. Στην ηλικία αυτή έπαθε κατάθλιψη. Είδε τον εαυτό του σαν βάρος για τους άλλους. Συνειδητοποίησε ότι θα ήταν απίθανο να πάει στο κολέγιο, να έχει μια σύζυγο ή ακόμα να αγκαλιάσει τα παιδιά του. Προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Αλλά στην ηλικία των 13 ετών, τον ενέπνευσε η ιστορία ενός ανθρώπου που ξεπέρασε τις αναπηρίες του, και άρχισε να είναι ευγνώμων για την οικογένεια και την υγεία του.
Αποφασιστικό σημείο καμπής στη ζωή του, στάθηκε η στιγμή που η μητέρα του, όταν ήταν δεκατριών ετών, τού έδειξε ένα άρθρο εφημερίδας με έναν άνθρωπο που είχε παρόμοια προβλήματα αναπηρίας και τα αντιμετώπιζε με θάρρος. Ο Βούισιτς τότε συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν ο μόνος που έδινε μια μεγάλη μάχη.
Αν και όπως προαναφέρθηκε, συχνά τον πείραζαν, τον απειλούσαν και τον απέρριπταν στο σχολείο έμαθε να χρησιμοποιεί το πηγούνι του για να χειρίζεται αντικείμενα και τα μικροσκοπικό του «πόδι» με τα δύο δάχτυλα για να περπατάει, να παίζει βόλους, να κολυμπάει, να κάνει πατίνι, να ξυρίζεται μόνος του, να βάζει ένα ποτήρι νερό, ν' απαντά στο τηλέφωνο και να παίζει ποδόσφαιρο. Επίσης έμαθε να χρησιμοποιεί τα δάχτυλα των ποδιών του για να γράφει, να δαχτυλογραφεί και να οδηγεί το καροτσάκι του. Πολλές απ' αυτές τις δεξιότητες που έχει αναπτύξει, τις παρουσιάζει και κατά την διάρκεια των ομιλιών του στο κοινό.
Ο Νικ Βούισιτς θεωρώντας τον Θεό και την πίστη του σ' αυτόν, σύμμαχο στο πρόβλημά του και στον αγώνα που έδινε άρχισε να δίνει διαλέξεις σε θρησκευτικό κοινό και σιγά σιγά δημιούργησε την Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση «Ζωή χωρίς άκρα» (Life without limbs). Οι ομιλίες του έφερναν δάκρυα. Σύντομα, είχε πολλές προσκλήσεις και έτσι το περιορισμένο κοινό που είχε αρχικά επεκτάθηκε παγκοσμίως, σε αρκετά εκατομμύρια ανθρώπων που παρακολούθησαν κι εξακολουθούν να παρακολουθούν τα μαθήματα ζωής που δίνει...
«Νιώθουμε συχνά πως η ζωή είναι άδικη. Οι δύσκολες στιγμές και οι σκληρές συνθήκες πυροδοτούν συχνά μέσα μας την αυτοαμφισβήτηση και την απελπισία. Δεν πρέπει όμως να μας πάρει από κάτω. Αυτό είναι ένα μάθημα που πάσχιζα πολλά χρόνια για να μάθω. Εν τέλει τα κατάφερα, και μέσα από τις εμπειρίες μου, μπορώ να σε βοηθήσω να καταλάβεις ότι οι περισσότερες από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, μας παρέχουν ευκαιρίες να ανακαλύψουμε ποιο είναι το νόημα της ύπαρξής. Μπορεί να περάσεις δύσκολες στιγμές. Μπορεί να πέσεις και να νιώσεις ότι δεν έχεις τη δύναμη να σηκωθείς ξανά. Το ξέρω το συναίσθημα, φίλε. Όλοι το ξέρουμε. Η ζωή δεν είναι πάντοτε εύκολη, αλλά όταν υπερπηδούμε προκλήσεις, γινόμαστε δυνατότεροι και πιο ευγνώμονες για τις ευκαιρίες μας. Αυτό που πραγματικά μετράει, είναι οι ζωές που αγγίζεις στην πορεία και το πώς ολοκληρώνεις το ταξίδι σου».